top of page

הי, שם

شاركوا:

حياة هادئة وتحقيق الذات؟ فقط من خلال حرية اضراب حقيقية

חיים רגועים והגשמה עצמית? רק באמצעות חופש שביתה אמיתיתמר אוחנה
00:00 / 01:04

تخيلوا الحياة اليومية في مجتمع أفضل. كل لقاء مع مقدمي الخدمات الاجتماعية - العاملين في مجال الرعاية والصحة والتعليم والرفاهية والنقل والتعليم العالي والبيئة وغير ذلك - يكون ممتعًا ومفيدًا لأن رواتبهم وحالتهم ورفاههم تتوافق مع قيمتها الاقتصادية وأهميتها بالنسبة لدائرة حياتنا جميعًا. استقامة ظهور العمال وإطالة أنفاسهم بسبب الاعتراف العادل بقيمتهم وتحديات عملهم، بسبب الأجر المناسب والمستدام. أي جودة عطاء وصبر ومهنية في العمل ترافق هذه الخطوة.

في أيامنا هذه، العمل لدى الكثير منا هو الوقت الذي نوقف فيه حياتنا. في مكان العمل، تتأخر رغباتنا وتطورنا وعالمنا العاطفي ورغباتنا وإلهامنا وضميرنا "حتى نهاية اليوم". تُجبر أنفسنا كلها على الاختباء والتقلص مقابل راتب في نهاية الشهر. زملاؤنا في العمل هم أشخاص غرباء عنا يرتبط مصيرنا بهم بالصدفة ومصلحتنا المشتركة هي فقط مستوى الراتب. العمل ووقت الفراغ والسياسة هي قضايا بينها تمييز حاد، ونحن حريصون على عدم الخوض في القضايا الخلافية في مكان العمل وتركها للحيّز الاجتماعي بعد ساعات العمل.

في عالم العمل في المستقبل، نحن – العمال والعاملات – سنكون أصحاب أعمالنا. ربما سيكون هناك مدراء ومديرات، لكننا سنختارهم. سيكون توزيع الموارد والأرباح بحيث نتمتع بشكل أساسي بثمار عملنا. سوف تتكيف تعريفات الوظائف لدينا مع قدراتنا ورغباتنا ووضعنا، وستتكيف مع التغييرات في كل هذه، لأن العمل لن يكون معادلاً للأموال التي أنتجناها لصاحب العمل. لن يكون عملنا طلبًا طويل الأجل تلقيناه من مدير ما، بموجب عقد لصالح الشركة والمساهمين. لن يكون تعريف الوظيفة شيئًا تلقيناه  دون أن نكون قادرين على التأثير فيه وتكييفه مع التغييرات التي نمر بها مع الوقت والعمر.

نحن، العمال والعاملات، سنشكل وظيفتنا ونكون أحرارًا في الانتقال من منصب إلى آخر، ومن مهنة إلى أخرى بطريقة محترمة تعترف بتغيراتنا بمرور الوقت.

ستكون مهنتنا تعبيرًا عن اختيارنا لتعميق عملنا والحصول على مقابل مناسب. لن يقتصر المجتمع المرتبط بعملنا على مجتمع الموظفين فقط، ولن يقتصر على أولئك الذين يوظَّفون مباشرة من قبل صاحب العمل. سوف يختفي التمييز الثنائي بين الموظفين والعملاء، بين مقدمي الخدمة ومتلقي الخدمة، من الوجود. ستفقد استراتيجية "فرّق تسد" فعاليتها. وذلك لأن الموظفين سيكونون على اتصال مباشر ومتآزر مع المجتمع الذي يعيشون ويعملون فيه، ويعززون معًا القضايا المهمة لعامة الناس، بما في ذلك احتياجات الموظفين والمجتمع في الخدمات الاجتماعية مثل الصحة، التعليم والمواصلات والطب والرعاية. سيكون الحفاظ على البيئة وتطوير المجتمع هو الهدف الرئيسي.

إن زيادة قيمة مهن الخدمة الاجتماعية، ومعظمها "ملون" باللون الوردي بسبب تدني الأجر بالنسبة لها، سيقلل من التمايز بين الجنسين في سوق العمل وعلاقات القوة بين الجنسين بشكل عام. ستؤدي التغييرات في الخدمات الاجتماعية المخصخصة، والتي ستؤدي في النهاية إلى الملكية العامة، إلى زيادة درجة حرية النساء، وتقليل استنزافهن نفسيًا وجسديًا، وتؤدي إلى حصولهم على كامل حقوقهن كمستهلكات لهذه الخدمات.

كل هذه التغييرات لن تكون ممكنة إلا بفضل التنظيم المكثف في بشكل لم يسبق له مثيل في إسرائيل. يتطلب سوق العمل هذا زيادة كبيرة في نسبة العمال المنظمين في إسرائيل، والاعتراف العام بالحق في المساواة، وحرية تكوين الجمعيات واختيار الإضراب، ودعم الدولة للترتيبات التي ستسهل على العمال التنظم على المدى الطويل وبمثابرة، دون قيود قانونية، في كل القطاع العام وبشكل خاص في الخدمات الاجتماعية المخصخصة.

حتى في اليوم التالي للانتصار، علينا مواصلة النضال. لكن نضالنا لن يكون فقط ضد صاحب العمل ولن يكون فقط ضد أجور الموظفين. لن يتم إدارة النضالات في المحاكم باللغة  الرسمية ولن يتم البت فيها من فوق رؤوس العمال في الغرف والمكاتب بين المسؤولين وكبار المديرين. لن يتمكن المسؤولون المنتخبون من تجاهل مطالب الجمهور.

لن يكون الإضراب حدثًا منضبطًا ومحدودًا، بل سيكون حدثًا سياسيًا يفي بالحق الدستوري لكل عامل. سيكون إغلاق مكان العمل أداة للجمهور الواسع لممارسة سلطته وتحقيق مطالبه. ستكون النضالات التي سيقودها العمال ضد أرباب العمل، والحكومة، والبلدية، وأي هيئة تمتلك الموارد المشتركة، وسيتم عقدها من أجل أي هدف يقرر العمال أنه حان الوقت للنضال من أجله حتى يحصلوا على ما يريدون.

سيتم الزام ممثلي الجمهور بمقابلة الموظفين كإجراء روتيني من أجل أداء واجباتهم. ليس كتفضيل منهم، وليس من أجل تنفيذ القانون وليس لأن الانتخابات اقتربت. القرارات والحلول للنضالات سوف تتخذ بالاتفاق مع العمال والعاملات. في عالم لم يعد فيه فصل حاد بين الموظفين والمديرين والمجتمع أو بين العمل والسياسة وأوقات الفراغ والإنجاز الشخصي - سيكون الاتفاق والمصلحة المشتركة من الأمور المفهومة ضمنًا.


يعمل الكتاب الثلاثة في منظمة العمال الديمقراطية "كوح لعوفديم (قوة للعمال)".  تصوروا إسرائيل عام 2030 كجزء من مشروع "صورة النصر".


تمار أوحنا، هي رئيسة فرع المواصلات العامة في منظمة "كوح لعوفديم (قوة للعمال)"

يعيل ولفنزون رئيسة فرع الرفاه والتعليم في منظمة "كوح لعوفديم (قوة للعمال)"

تام بروموفيتش هو مدير تنظيم مهني في منظمة "كوح لعوفديم (قوة للعمال)"

خيالنا دائمًا تحت القصف، مما يقضي تقريبًا على القدرة على التفكير في طرق أخرى للحياة. سالي وإيتامار يدعواننا إلى تخيل الانتصارات

תם פרומוביץ'

תם פרומוביץ'

יעל וולפנזון

יעל וולפנזון

תמר אוחנה

תמר אוחנה

1.5.23

שתפו:

חיים רגועים והגשמה עצמית? רק באמצעות חופש שביתה אמיתי

חיים רגועים והגשמה עצמית? רק באמצעות חופש שביתה אמיתיתמר אוחנה
00:00 / 01:04

דמיינו חיי יום יום בחברה טובה יותר. כל מפגש עם נותני שירותים חברתיים - עובדות טיפול, בריאות, חינוך, רווחה, תחבורה, השכלה גבוהה, סביבה ועוד – הוא נעים ומשמעותי מאז ששכרם, מעמדם ורווחתם הולמים את ערכם הכלכלי וחשיבותם למעגל החיים של כולנו. גבם של העובדות והעובדים הזדקף ונשימתם התארכה בזכות הכרה הוגנת בשווי שלהם ובאתגרי עבודתם, בזכות התגמול הראוי והמקיים. איזו איכות של נתינה, אורך רוח ומקצועיות בעבודה מתלווה למהלך כזה. 


בימינו העבודה של רבים כל כך מאיתנו היא הזמן שבו אנחנו עוצרים את חיינו. במקום העבודה, הרצונות, ההתפתחות, העולם הרגשי, החשקים, ההשראה והמצפון שלנו מושהים "עד סוף היום". האני השלם שלנו נאלץ בלית ברירה להתחבא ולהצטמצם בתמורה למשכורת בסוף החודש. חברינו לעבודה הם אנשים שזרים לנו, איתם נקשר גורלנו במקרה והאינטרס המשותף שלנו הוא רק גובה השכר. עבודה, פנאי ופוליטיקה הם נושאים שיש ביניהם הבחנה חדה, ואנחנו נזהרים שלא להיכנס לסוגיות מפלגות במקום העבודה ומשאירים זאת למרחב החברתי לאחר שעות העבודה.


בעולם העבודה של העתיד, אנחנו – העובדות והעובדים -  נהיה הבעלים של העבודה של עצמנו. אולי יהיו מנהלות ומנהלים אבל אנחנו נבחר אותם. חלוקת המשאבים והרווחים תהיה כזאת שבעיקר אנחנו ניהנה מפירות העבודה שלנו. הגדרות התפקידים שלנו יתאמו את היכולות, הרצונות והמצב שלנו, ויותאמו לשינויים בכל אלה משום שהעבודה לא תהיה שוות ערך לכסף שייצרנו עבור המעסיק. העבודה שלנו לא תהיה פקודה ארוכת טווח שקיבלנו ממנהל כלשהו מתוקף חוזה למען החברה ובעלי המניות. הגדרת התפקיד לא תהיה דבר שקיבלנו מן המוכן בלי יכולת להשפיע עליה ולהתאים אותה לשינויים שעוברים עלינו עם הזמן והגיל.


אנחנו, העובדות והעובדים, נעצב את התפקיד שלנו ונהיה חופשיים לעבור מתפקיד לתפקיד, ממקצוע למקצוע בצורה מכבדת שתכיר בהשתנות שלנו על פני זמן. המקצוע שלנו יהיה ביטוי לבחירה שלנו להעמיק את העשייה שלנו ולקבל עליה תגמול ראוי. הקהילה שקשורה לעבודה שלנו לא תהיה רק קהילת העובדים, ולא תוגבל רק למי שמועסק באופן ישיר על ידי המעסיק. ההבחנה הדיכוטומית בין עובדים לבין לקוחות, בין נותני שירות לבין מקבלי שירות, תחדל להתקיים. אסטרטגיית ה"הפרד ומשול" תאבד מיעילותה. זאת משום שהעובדים יהיו בקשר ישיר וסינרגי עם הקהילה בה הם חיים ופועלים, ויקדמו יחד נושאים שחשובים לציבור הרחב, כולל צורכי העובדים והקהילה בשירותים חברתיים כגון בריאות, חינוך, תחבורה, רפואה וטיפול. שמירה על הסביבה ופיתוח הקהילה יהיו האינטרס המרכזי.     


העלאת ערכם של מקצועות השירותים החברתיים, שרובם "נצבעו" בוורוד בשל התגמול הנמוך תמורתם, תצמצם את הבידול המגדרי של שוק העבודה ואת  יחסי הכוח המגדריים בכלל. שינויים בשירותים החברתיים המופרטים, שיובילו בסופו של דבר לבעלות של הציבור, יגדילו את דרגות החופש של נשים, יפחיתו את שחיקתן הנפשית והפיזית ויביאו למימוש מלא של הזכויות שלהן כצרכניות של שירותים אלה. 


כל השינויים הללו יתאפשרו רק בזכות התארגנות מאסיבית בשיעורים שלא נצפו בישראל מעולם. שוק עבודה כזה מחייב עלייה דרמטית בשיעור העובדים המאורגנים בישראל, הכרה ציבורית בזכות לשוויון, בחופש ההתארגנות ובחירות השביתה ותמיכה מדינתית בהסדרים שיקלו על עובדים להתארגן לאורך זמן ובהתמדה, ללא רסנים משפטיים, בכל המשק ובפרט בשירותים החברתיים המופרטים. 


גם ביום שאחרי הניצחון נצטרך להמשיך להיאבק. אבל המאבקים שלנו לא יהיו רק מול המעסיק ולא רק מאבקי שכר לעובדים. המאבקים לא ינוהלו בבתי משפט בשפה מליצית ולא יוכרעו מעל לראשם של העובדים בחדרי חדרים בין פקידים לבין מנהלים בכירים. נבחרי ציבור לא יוכלו להתעלם מהדרישות של הציבור.


השביתה לא תהיה אירוע מרוסן ומוגבל כי אם אירוע פוליטי המגשים זכות חוקתית של כל עובד. השבתת מקום העבודה תהיה הכלי של הקהילה הגדולה להפעיל את כוחה ולהשיג את דרישותיה. המאבקים שהעובדים ינהלו יהיו מול המעסיקים, הממשלה, העירייה וכל גוף שמחזיק במשאבים המשותפים, ויתקיימו על כל מטרה שהעובדים יחליטו שהגיע הזמן להיאבק עליה עד לקבלת מבוקשם.


נציגי הציבור יהיו חייבים לפגוש את העובדים כדבר שבשגרה לשם ביצוע תפקידם. לא כטובה, לא לפנים משורת הדין ולא רק בסמוך לבחירות. ההכרעות ופתרונות המאבקים יתקבלו בהסכמה עם העובדות והעובדים. בעולם שבו אין עוד הפרדות חדות בין עובדים, מנהלים וקהילה או בין עבודה, פוליטיקה ופנאי והגשמה אישית - הסכמה ואינטרס משותף יהיו המובן מאליו.


תמר, יעל ותם דמיינו את ישראל של 2030 במסגרת פרויקט "תמונת ניצחון".


עריכה: שני פייס.


תמר, יעל ותם מכוח לעובדים מדמיינים ישראל שבה לעובדים יש כוח - ואיכשהו, החיים של כולנו נעשים טובים וקלים יותר

תם פרומוביץ'

תם פרומוביץ'

יעל וולפנזון

יעל וולפנזון

תמר אוחנה

תמר אוחנה

1 במאי 2023

תמר אוחנה

פרק מספר:

2

תמר אוחנה היא ראשת ענף תחבורה בארגון "כוח לעובדים".

הצלת החטופים היא הצלת נשמתה של מדינת ישראל

מאבק במשבר האקלים או כרטיס טיסה לסילמן?

עם מה עובדות הנקיון באוניברסיטה צריכות להתמודד

איך צריך לנצל משברים?

إنقاذ المختطفين هو إنقاذ لروح دولة إسرائيل.

نصال في أزمة المناخ أم بطاقة دخول لسيلمان؟

كيف يجب على عاملات التنظيف في الجامعة التعامل مع ذلك؟

كيف يجب الانتصار في الأزمات؟

bottom of page