شاركوا:
عندما تكون إسرائيل ديمقراطية، يعيش الفلسطينيون أيضًا بكرامة
فترة عصيبة تمر علينا جميعًا. ليس أن الأمر كان سهلًا من قبل، ولكن هناك شعور بالضيق اليوم أكثر من أي وقت مضى بسبب عدم اليقين بشأن المستقبل. في قلوب آلاف المواطنين القلقين الذين خرجوا للتظاهر في الشوارع، لم يمت الأمل بأن التغيير ممكن. ليس هذا هو الحال عندما يتعلق الأمر بنا، الفلسطينيين، مواطني هذه الدولة. الكثير منا فقدوا الأمل منذ وقت طويل ، وأعتقد أنه من الصعب بالفعل بالنسبة للكثيرين أن يحلموا أو يتخيلوا مستقبلًا أفضل. الكثير من الفلسطينيين في إسرائيل كل همهم هو البقاء، البقاء على قيد الحياة فقط: جلب لقمة العيش للمنزل مع الأمل لعدم التعرض لإطلاق نار طائش في الطريق إلى العمل أو منه.
لكني أرفض الاستسلام لليأس. على الرغم من الواقع القاسي والصعب، أسمح لنفسي أن أحلم وأتخيل مستقبلًا مختلفًا. مستقبل نعيش فيه جميعًا، عربًا ويهود، بكرامة. يشكل الاحتجاج في الشوارع درسًا سريعًا في المدنيات للمجتمع الإسرائيلي بأسره، وبالتالي فتح نافذة نادرة من الفرص. أحلم أن يؤدي ذلك إلى النتيجة الضرورية - أنه بدون شراكة ودمج واحتواء كل من يعيش في هذه البلاد. وقبل كل شيء دون إنهاء الاحتلال، لن تكون ديمقراطية هنا.
أحلم أن يأتي اليوم ويكون أطفالي متساويين مع كل طفلة يهودية وكل طفل يهودي. يظهر عدم المساواة في إسرائيل في كل مكان في حياة الفلسطينيين، حتى لو كان غير مرئي لليهود. يخاف أطفالي من التحدث بلغتهم في القطار أو الحافلة، وفي كل مواجهة مع شرطي أو جندي اتجمد خوفًا ن المصير القاسي الذي قد ينتظرهم إذا لم يعجبوه. حياة الكثير من الشباب العرب - مثل محمد العصيبي أو إياد الحلاق - تنتهي بسهولة لا تُحتمل بسبب شرطي أو جندي تخيل أنه تحت التهديد. تبدأ إحدى الطرق الرئيسية لتعزيز المساواة بين اليهود والفلسطينيين بتعليم وتربية أطفالنا. أحلم أن تستفيد كل طفلة عربية وكل طفل عربي من نظام تعليمي ينهض بهم ولا يتركهم في الخلف. بهذه الطريقة، سيكون لدى العرب في إسرائيل أيضًا فرص عمل مناسبة، وفرص لتطوير أنفسهم ومواهبهم ورغباتهم.
أطفال اليوم هم مستقبلنا. قال الشاعر والقائد الكبير توفيق زياد: وأعطي نصف عمري للذي يجعل طفلًا باكيًا يضحك! في واقعنا اليوم، يبكي العديد من الأطفال: أطفال يدخل جنود منازلهم ليلاً ويرعبوهم، وأطفال لا يستطيعون الذهاب إلى المدرسة لأنهم يعيشون في قرى مسلوبة الاعتراف، وأطفال يعيشون بدون كهرباء ومياه جارية، وأعداد كبيرة من الأطفال الذين ينامون جائعين. هل فكرت يومًا في حياة طفل فقد والده أو والدته بسبب الجريمة المتفشية في الشوارع؟ الدولة تسلب الكثير من الأطفال متعة الحياة. أحلم أن نعمل جميعًا معًا لإعادة ابتسامتهم.
أنا أفحص أحلامي بعيون ناقدة، والحقيقة أن هذا يجعلني حزينة جدًا. إن أحلامي أساسية وبسيطة للغاية ويجب أخذها كأمر مسلم به في أي بلد عادي وطبيعي. يجب أن أحلم بأحلام أكبر: أن تكون ابنتي قاضية في المحكمة العليا - وليس عربية لطيفة! أن يتعلم الأطفال اليهود والعرب معًا في مدارس متعددة الثقافات؛ أن تكون مربيات عربيات مديرات لمدارس يهودية، أن يكون في إسرائيل رئيس وزراء عربي. أن تكون الحدود مع جول الجوار مفتوحة. لكن في الوقت الحالي، أريد التمسك بالأحلام الصغيرة وسآمل أنني وبعد 20 عامًا سأكون قادرة على إطلاق الأحلام الكبيرة المحبوسة في رأسي.
السؤال الذي يطرح نفسه، هو ما الذي يمكن فعله الآن لتحقيق هذه الأحلام. يقول المثل العربي "يد واحدة لا تصفق!" فهناك حاجة إلى يدين اثنتين لأداء مثل هذا الحركة الأساسية. إذا كانت اليد الأولى هي نحن، الفلسطينيون، مواطني دولة إسرائيل، فإن اليد الثانية هي اليهود مواطني هذه الدولة. من أجل إحداث التغيير واستعادة الأمل، يجب أن يكون النضال مشتركًا، وليس فقط من منطلق التضامن. يجب أن يعترف النضال بشراكة المصير والمستقبل المشترك؛ وعليه أن يعترف بأخطاء الماضي وأن يسعى إلى تصليحها، وكذلك يضمن عدم التسبب في المزيد من الظلم. نحن لسنا قبائل في هذه البلاد. تقسيمنا كقبائل يعزز الفصل وعدم المشاركة بيننا. لكننا سنثبت أنه من الممكن خلاف ذلك، صحيح أن اليدين مختلفتين، لكن يمكنهما العمل بشكل مشترك والتصفيق.
فعلى هذه الارض ما يستحق الحياة – محمود درويش
وأنا أقول أن هذا الأمر الذي يستحق الحياة، هو أطفالنا
ميسم جلجلوي، تخيلت إسرائيل 2030 في اطار مشروع "صورة النصر"
تحرير: توم الفياه
ميسم جلجولي تدعونا لتخيّل إسرائيل المستقبلية، التي فيها كلنا، كيهود وعرب، نعيش بكرامة واحترام
15.5.23
כשישראל תהיה דמוקרטיה גם פלסטינים יחיו בכבוד
תקופה קשה עוברת על כולנו. לא שהיה קל בעבר, אבל היום יותר מתמיד רווחת תחושת מועקה בשל חוסר ודאות לגבי העתיד. בלבם של רבבות אזרחים מודאגים שיוצאים להפגין ברחובות עוד לא אבדה התקווה שביכולתם לשנות. זה לא המצב כשמדובר בנו, הפלסטינים אזרחי המדינה. רבים מאיתנו כבר איבדו את התקווה מזמן, ונדמה לי שלרבים כבר קשה אפילו לחלום או לדמיין עתיד יותר טוב. פלסטינים רבים בישראל עסוקים רק בהשרדות: להביא פרנסה הביתה ולקוות שלא להיפגע מירי תועה בדרך אל העבודה או ממנה.
אבל אני מסרבת להיכנע לייאוש. למרות המציאות הקשה, אני מרשה לעצמי לחלום ולדמיין עתיד אחר. עתיד שבו כולנו, ערבים ויהודים, חיים בכבוד. המחאה ברחובות מהווה שיעור אזרחות מזורז לכל החברה הישראלית ובכך היא פתחה חלון הזדמנויות נדיר. אני חולמת שהיא תביא למסקנה המתבקשת - שבלי שותפות, שילוב והכלה של כל מי שחי בארץ הזו, ובעיקר בלי לסיים את הכיבוש, לא תהיה פה דמוקרטיה.
אני חולמת שיבוא יום והילדים שלי יהיו שווים לכל ילדה יהודיה ולכל ילד יהודי. חוסר השוויון בישראל נראה בכל מקום בחייהם של פלסטינים, גם אם ליהודים הוא שקוף. הילדים שלי מפחדים לדבר בשפתם ברכבת או באוטובוס, ובכל מפגש עם שוטר או חייל, אני משותקת מפחד מהגורל האכזר שעלול לחכות להם אם לא יימצאו חן בעיניו. חייהם של צעירים ערבים רבים מידי - כמו מוחמד אלעסיבי או אייאד אלחלאק - נגמרים בקלות בלתי נסבלת בגלל שוטר או חייל שדמיין שהוא תחת איום. אחת הדרכים הראשיות לקדם שוויון בין יהודים לפלסטינים, מתחיל בחינוך ילדינו. אני חולמת שכל ילדה ערביה וכל ילד ערבי ייהנו ממערכת חינוך שתקדם אותם ושלא תשאיר אותם מאחור. בכך גם ערבים וערביות בישראל יזכו להזדמנויות תעסוקה ראויות, ולאפשרות לפתח את עצמם, את כשרונותיהם ורצונותיהם.
הילדים של היום הם העתיד שלנו. המשורר והמנהיג הדגול תופיק זיאד ז״ל אמר, وأعطي نصف عمري للذي يجعل طفلًا باكيًا يضحك! אקריב חצי מהחיים שלי על מנת לגרום לילד בוכה לצחוק. במציאות שלנו היום, הרבה ילדים בוכים: ילדים שחיילים נכנסים לבתים שלהם בלילות ומטילים עליהם פחד ואימה, ילדים שלא מצליחים להגיע לבתי הספר כי הם גרים ביישובים לא מוכרים, ילדים שחיים בלי חשמל ומים זורמים, והמוני ילדים שישנים רעבים. האם אי פעם חשבתם על חייו של ילד שאיבד את אביו או אימו בגלל הפשיעה שמשתוללת ברחובות? המדינה גוזלת מילדים רבים מדי את שמחת החיים. אני חולמת שכולנו נפעל יחד להחזיר להם את החיוך.
אני בוחנת עכשיו בעיניים ביקורתיות את החלומות שלי, והאמת היא שהם מאוד מעציבים אותי. החלומות שלי כל כך בסיסיים ובכל מדינה מתוקנת הם אמורים להיות מובנים מאליהם. אני אמורה לחלום חלומות יותר גדולים: שהבת שלי תהיה שופטת בבית המשפט העליון - ולא כערביית מחמד! שילדים יהודים וערבים ילמדו יחדיו בבתי-ספר רב-תרבותיים; שמחנכות ערביות יהיו מנהלות בבתי ספר יהודיים; שתהיה ראשת ממשלה ערבייה בישראל; שיהיו גבולות פתוחים עם המדינות השכנות. אך לעת עתה אני רוצה להיתלות בחלומות הקטנים ואמשיך לקוות שבעוד 20 שנה אוכל לשחרר את החלומות הגדולים הכלואים בראשי.
השאלה המתבקשת היא מה אפשר לעשות עכשיו כדי להגשים את החלומות האלה. הפתגם הערבי אומר, يد واحدة لا تصفق! יד אחד לא תמחא כפיים, צריך שתי ידיים כדי לקיים פעולה כל כך בסיסית. אם היד האחת היא אנחנו, הפלסטינים אזרחי המדינה אז היד השנייה היא היהודים אזרחי המדינה. על מנת לחולל את השינוי ולהחזיר את התקווה, המאבק חייב להיות משותף, ולא רק מתוך סולידריות. המאבק מוכרח להכיר בשותפות הגורל ובעתיד המשותף; הוא מוכרח להכיר בעוולות העבר ולשאוף לתיקונם, וכן להבטיח שלא לגרום לעוד עוולות. אנחנו לא שבטים בארץ הזו. החלוקה לשבטים מקבעת את ההפרדה ואת חוסר השיתוף שבינינו. אבל אנחנו נוכיח שאפשר אחרת, שהידיים אמנם שונות, אבל הן יכולות לשתף פעולה ולמחוא כפיים.
فعلى هذه الارض ما يستحق الحياة - על האדמה הזו יש משהו ששווה לחיות בשבילו (מחמוד דרויש).
ואני אומרת שהמשהו הזה הוא הילדים של כולנו.
מייסם ג'לג'ולי דמיינה את ישראל 2030 במסגרת פרויקט "תמונת ניצחון".
עריכה: תום אלפיה.
מייסם ג'לג'ולי מזמינה אותנו לדמיין את ישראל העתידית, שבה כולנו, יהודים וערבים, חיים בכבוד
15 במאי 2023