שתפו:
إنقاذ المختطفين هو إنقاذ لروح دولة إسرائيل.
أعيش مع زوجتي في كيبوتس غفولوت. ويعيش أطفالنا وعائلاتهم أيضًا في النقب الغربي، المعروف باسم "غلاف غزة". في الساعة 6:30 صباحًا في السابع من أكتوبر، كنا جميعًا متصلين بالفعل في مجموعة الواتسآب، وقام الجميع بالإبلاغ عما يحدث في منزلهم. في تلمي يوسف، كانت ابنتي يعرا مع أطفالها في الغرفة المحمية، وفي كفار عزة، أبلغت ابنتي هاجر أن كل شيء على ما يرام. وبأثر رجعي، اتضح لنا أنه حتى عندما لم يكن الأمر على ما يرام، أبلغت أن كل شيء على ما يرام. في الساعة 6:45 كانت معها في الغرفة المحمية طفلة مغطاة بالدماء، ابنة الجيران، أبيجيل،. أفيحاي، زوج هاجر، واجه المخربين كجزء من فرقة الطوارئ في الكيبوتس. وفي الساعة 10:45 أرسلت له رسالة مفادها أن المخربين كانوا في منزلهم، وأنه أصيب بالفعل. وبعد ذلك مباشرة، قطع الاتصال بهم. وحاولنا تجديده خلال الساعات القليلة القادمة، دون جدوى. اتصلت بجميع الأشخاص الذين أعرفهم في كفار عزة، ولم يرد عليّ سوى شخص واحد. وقال إنه لا يعرف أي شيء عما كان يحدث خارج الغرفة المحمية، باستثناء أن الوضع كان فظيعًا، ومنذ تلك اللحظة، تم تدمير عالمنا.
وبعد بضعة أيام، جلس أفيحاي وحيدا أمام مكاتب الحكومة حاملا لافتة كتب عليها: "عائلتي في غزة". انضممت إليه خلال ذلك اليوم. انضم أشخاص آخرون بعدي. في المساء، كانت جميع وسائل الإعلام هناك بالفعل. اقترح أمنون ليفي أن آتي إلى الاستوديو في اليوم التالي، وهكذا أصبحت من الأشخاص المطلوبين لإجراء المقابلات. ومنذ ذلك الحين لم أرفض طلب مقابلة من أي قناة، لا إذاعة ولا تلفزيون، باستثناء طلبات القناة 14 رأس الحربة في آلة التحريض. كما شاركت في الاحتجاجات في الشوارع. كان من المهم بالنسبة لي أن أقول إن حماس ارتكبت مجزرة شريرة وسادية، وأنها لم تكن حرباً لأي غرض. وإنها منظمة إرهابية قاتلة ظلت منذ سنوات تفعل بشعبها ما فعلته بنا في السابع من أكتوبر. ولكنني أفصل أيضًا بين السكان الذين يعيشون في غزة عن المنظمة التي تسيطر عليها، وعلينا أن نتحدث عن ذلك. في الأساس لأنهم هناك ونحن هنا لنبقى.
دولة إسرائيل تطلق النار على قدميها عندما تعامل بهذه الطريقة مع الفلسطينيين في اسرائيل، وفي الضفة الغربية (يهودا والسامرة) وفي غزة، وحتى ازدراء حماس وقدراتها هو جزء من ذلك. وهذا الأمر بالغ الأهمية ليس فقط من منطلق القيم، ولكن أيضًا من وجهة نظر عملية تمامًا. وبسبب سوء السياسة، فإن العنصرية تتجذر في البلاد، ونحن نغرق.
أتوقع فترة طويلة من الكآبة والحزن. كسر سيحتاج وقت طويل للشفاء منه. عندما تنتهي الحرب، لن يبدأ الناس إلا في نقل القبور من أماكن مؤقتة إلى أماكن دائمة، وأجد صعوبة في التصديق أنه في السابع من أكتوبر 2024 سيكون من الممكن إحياء هذا اليوم باعتباره حدثًا تاريخيًا قد انتهى. ولا أعتقد أن ابنتي ستعود إلى كفار عزة.
وجهت انتقادات شديدة على الحكومة وعلى حماس، وكانت عائلتي من بين أول من أطلق سراحهم. اليوم أؤيد الاقتراح الذي تقدم به نوعام دان: الكف عن انتظار حماس، والإعلان عن إطلاق سراح جميع الأسرى الفلسطينيين مقابل العودة الفورية لجميع المختطفين. الكل مقابل الكل. ونطالب الحكومة الإسرائيلية، في وقت مبكر من صباح الغد، بإبلاغ حماس: "في غضون يومين، سيصل جميع الأسرى الأمنيين المحتجزين في السجون الإسرائيلية إلى حاجز كرم أبو سالم. ومقابلهم، تطالب إسرائيل بجميع المختطفين والأسرى لديها دون استثناء، ستعلن إسرائيل وقف إطلاق النار للسماح لحماس بتحديد مكان جميع المختطفين وجمعهم وإحضارهم إلى الحدود. حماس لن تكون قادرة على رفض ذلك.
نطالب بالإفراج عن المختطفين في الصفقة. محاولات الإنقاذ العسكرية تعرضهم للخطر.
لا شيء مما شهدناه خلال هذا الوقت يمكن وصفه بالكلمات، وخاصة السعادة والتأثر عند عودتهم. رفضت تصديق ذلك حتى اللحظة التي رأيتهم فيها. وعندما عادت هاجر، قالت إنها تعتقد أن أفيحاي قد قُتل في المعركة. طوال فترة الأسر، كانت متأكدة من رحيله، ولم تكتشف أنه على قيد الحياة إلا عندما عادت. لا توجد كلمات تصف ذلك.
في البداية تصرفنا كما اعتدنا، مثل أي جد وأحفاده. كان هناك عناق وقبلات ودغدغة وقصص الجدة التي أرويها لهم. هكذا سار اللقاء في الليلة الأولى وفي اليوم التالي. ولكن شيئًا فشيئًا تخرج الشياطين، والوضع ليس جيدًا. كان عمر أوريا في الرابعة والنصف من عمره، وكان يوفال في الثامنة من عمره، وكان عمر أوفري في العاشرة من عمره بالضبط في ذلك اليوم. نعتني بهم.
في المقابلات سُئلت عن مخاوفي. في البداية قلت إنني قلقة من أن تكون عائلتي في أيدي مجانين قتلة. وبعد أسبوعين قلت إنني أشعر بالقلق إزاء قصف الجيش، واليوم أعلم أن لدي سبباً وجيهاً. ثم أضيف إلى ذهني قلق آخر، وهو القلق من أن يحاولوا إنقاذهم.
أكفر بالحاجة الحاجة لهذه الحرب الآن. صحيح أنه يجب القضاء على حماس، ولكن حتى الآن كان ساستنا البائسون يصفون حماس "بالثروة"، وحتى الآن قاموا برعايتها. لذا فإن كل ما لم يفعلوه لمدة عشرين عامًا، يمكن القيام به بعد إطلاق سراح المختطفين. لم يفت الأوان بعد لوقف الحرب. يمكننا ويجب علينا إطلاق سراح الجميع، وعندها فقط نفعل ما نعتقد أنه يجب القيام به.
إنقاذ المختطفين هو إنقاذ لروح دولة إسرائيل.
موشي لوتيم من كيبوتس جفولوت، ناضل لإرجاع إبنته وأحفاده الذين أختطفوا من بيتهم الى غزة.
موشي لوتيم من كيبوتس جفولوت، ناضل لإرجاع إبنته وأحفاده الذين أختطفوا من بيتهم الى غزة.
18.2.24
הצלת החטופים היא הצלת נשמתה של מדינת ישראל
העדות של משה פורסמה יחד עם 9 עדויות נוספות של יהודים ופלסטינים ב"נעבור את זה ביחד - יומן מלחמה" בהוצאת רוזה מדיה, בעברית וערבית. רכשו את היומן כאן.
אני גר עם אשתי בקיבוץ גבולות. גם ילדינו ומשפחותיהם חיים בנגב המערבי, המכונה "עוטף עזה". בשעה 6:30 בבוקר בשבעה באוקטובר היינו כבר כולנו מחוברים לווצאפ המשפחתי, וכל אחד דיווח מה קורה אצלו. בתלמי יוסף, בתי יערה הייתה עם הילדים שלה בממ"ד. בכפר עזה, בתי הגר דיווחה שהכול בסדר. בדיעבד הסתבר לנו שגם כשלא היה בסדר, היא דיווחה שהכול בסדר. בשעה 6:45 כבר הייתה אצלה בממ"ד ילדה מגואלת בדם. בת השכנים, אביגיל. אביחי, בעלה של הגר, נלחם במחבלים כחלק מכיתת הכוננות של הקיבוץ. בשעה 10:45 היא שלחה לו הודעה שהמחבלים אצלם בבית, והוא כבר היה פצוע. מיד אחר-כך ניתק איתם הקשר. ניסינו לחדש אותו במהלך השעות הבאות, ללא הועיל. התקשרתי לכל האנשים שאני מכיר בכפר עזה, ורק אחד ענה. הוא אמר שהוא לא יודע שום דבר על מה שקורה מחוץ לממ"ד שלו, חוץ מזה שהמצב נורא. מאותו רגע, חרב עלינו עולמנו.
כמה ימים לאחר מכן אביחי התיישב לבדו מול הקריה עם שלט: "המשפחה שלי בעזה". הצטרפתי אליו במהלך אותו יום. אחריי הצטרפו עוד אנשים. בערב כבר כל התקשורת הייתה שם. אמנון לוי הציע לי לבוא למחרת לאולפן, וכך הפכתי למרואיין מבוקש. מאז לא סירבתי לבקשת ראיון מאף ערוץ, לא רדיו ולא טלוויזיה, חוץ מאשר לבקשות ערוץ 14, ראש החץ במכונת ההסתה. גם השתתפתי במחאות ברחובות. היה לי חשוב לומר שהחמאס ביצע טבח מרושע וסדיסטי, שזו לא הייתה מלחמה למען מטרה כלשהי. מדובר בארגון טרור רצחני שבמשך שנים עושה לעם שלו את מה שהוא עשה לנו בשבעה באוקטובר. אבל אני גם מפריד בין האוכלוסייה שחיה בעזה לבין הארגון ששולט עליה, וצריך לדבר על זה. בעיקר כי הם שם ואנחנו פה כדי להישאר.
מדינת ישראל יורה לעצמה ברגל כשהיא מתייחסת כפי שהיא מתייחסת לפלסטינים בישראל, בשטחי יהודה ושומרון ובעזה. אפילו הזלזול בחמאס וביכולות שלו הוא חלק מזה. העניין הזה קריטי לא רק מבחינה ערכית, אלא גם מתוך עמדה פרגמטית לגמרי. בגלל פוליטיקה עלובה משתרשת הגזענות בארץ, ואנחנו שוקעים.
אני צופה תקופה ארוכה של דכדוך ועצב. זה שבר שייקח זמן להחלים ממנו. כשהמלחמה תיגמר אנשים רק יתחילו להעביר קברים ממקומות זמניים למקומות קבע, וקשה לי להאמין שבשבעה באוקטובר 2024 אפשר יהיה לציין את היום הזה כאירוע היסטורי שנגמר. אני לא מאמין שהבת שלי תחזור לכפר עזה.
מתחתי ביקורת נוקבת על הממשלה ועל החמאס, והמשפחה שלי הייתה בין המשוחררים הראשונים. היום אני תומך בהצעה שהגתה נועם דן: להפסיק לחכות לחמאס, ולהודיע על שחרור כל האסירים הפלסטינים בתמורה להחזרה מיידית של כל החטופים. כולם תמורת כולם. אנחנו דורשים שכבר מחר בבוקר תודיע ממשלת ישראל לחמאס: "בעוד יומיים יגיעו למחסום כרם שלום כלל האסירים הביטחוניים המוחזקים בבתי הכלא בישראל. תמורתם דורשת ישראל את כל החטופים והשבויים שלה ללא יוצא מן הכלל. ישראל תכריז על נצירת האש כדי לאפשר לחמאס לאתר ולאסוף את כלל החטופים ולהביאם לגבול." חמאס לא יוכל לסרב לזה.
אנחנו דורשים לשחרר את החטופים בעסקה. ניסיונות חילוץ צבאיים מסכנים אותם.
שום דבר ממה שחווינו בתקופה הזו לא לא ניתן לתיאור במילים, ובמיוחד לא האושר וההתרגשות כשהם חזרו. סירבתי להאמין עד לרגע שבו ראיתי אותם. כשהגר חזרה, היא סיפרה שחשבה שאביחי נהרג בקרב. במשך כל התקופה בשבי היא הייתה בטוחה שהוא איננו, ורק כשחזרה היא גילתה שהוא בחיים. אין לזה מילים.
בהתחלה התנהגנו כמו שאנחנו רגילים, כמו סבא ונכדים. היו חיבוקים, נשיקות, דגדוגים וסיפורי סבתא שאני מספר להם. ככה התנהל המפגש בערב הראשון וביום שלמחרת. אבל לאט לאט השדים יוצאים, והמצב לא טוב. אוריה בן ארבע וחצי, יובל בן שמונה, ועופרי הייתה בדיוק בת עשר באותו יום. מטפלים בהם.
בראיונות שאלו אותי על החרדות שלי. בהתחלה אמרתי שאני חרד מזה שהמשפחה שלי נמצאת בידי מטורפים רצחניים. שבועיים אחרי כך אמרתי שאני חרד מההפצצות של צה"ל, והיום אני יודע שהייתה לי סיבה טובה. אחר כך נוספה לי עוד חרדה, החרדה שינסו לחלץ אותם.
אני כופר בצורך במלחמה הזאת עכשיו. נכון, חייבים לחסל את החמאס, אבל הרי עד עכשיו הפוליטיקאים העלובים שלנו קראו לחמאס "נכס", עד עכשיו טיפחו אותו. אז את כל מה שהם לא עשו במשך עשרים שנה, אפשר לעשות אחרי שישוחררו החטופים. עדיין לא מאוחר להפסיק את המלחמה. אנחנו יכולים וחייבים לשחרר את כולם, ורק אחר כך לעשות כל מה שחושבים שצריך לעשות.
הצלת החטופים היא הצלת נשמתה של מדינת ישראל.
משה לוטם מקיבוץ גבולות, נאבק להשבת בתו ונכדיו שנחטפו מביתם לרצועת עזה
עריכה: שני פייס
משה לוטם שמשפחתו נחטפה לרצועה בעדות ליומן המלחמה: "עדיין לא מאוחר להפסיק את המלחמה. אנחנו יכולים וחייבים לשחרר את כולם, ורק אחר כך לעשות כל מה שחושבים שצריך לעשות."
18 בפברואר 2024